Prędkości obrotowe efektywne ne są rzeczywistymi prędkościami wrzeciona obrabiarki przy pełnym (znamionowym) obciążeniu silnika napędowego. Prędkości te brane są pod uwagę przy sprawdzaniu kontrolnym (odbiorze) obrabiarki.
Szlifowanie wałków zamocowanych w kłach nosi nazwę szlifowania kłowego. Rozróżnia się szlifowanie kłowe z posuwem wzdłużnym (rys. 8-6a) oraz z posuwem poprzecznym, czyli tzw. szlifowanie wgłębne (rys. 8-6b). W obu odmianach szlifowania kłowego wałków ruch główny (roboczy) wykonuje ściernica 1 z prędkością obwodową vs m/s, a przedmiot obrabiany 2 – ruch posuwowy obrotowy z prędkością obwodową vp ui/min. Dodatkowymi ruchami posuwowymi są:
Płaszczyzna podstawowa Pr (rys. 2-la) jest to umownie przyjęta (ze względu na zamocowanie na obrabiarce) płaszczyzna w narzędziu skrawającym, zajmująca z reguły położenie prostopadłe do kierunku ruchu głównego. W przypadku noża tokarskiego z kwadratowym lub prostokątnym przekrojem trzonka płaszczyzna ta pokrywa się z dolną płaszczyzną podstawy noża. W szerokim pojęciu za płaszczyznę podstawową uważa się każdą płaszczyznę równoległą do poprzedniej i przechodzącą na przykład przez wierzchołek ostrza noża W łub przez dowolny punkt A .leżący na głównej krawędzi skrawającej WU.
W zależności od udziału pracownika produkcyjnego w ostrzeniu narzędzi skrawających można wyodrębnić trzy systemy:
a. Pełny udział pracowników produkcyjnych. Wszystkie narzędzia są ostrzone przez pracowników użytkujących te narzędzia. System ten ma miejsce tylko w bardzo małych warsztatach.
Uwagi dotyczące głębokości skrawania przy frezowaniu były podane poprzednio. Wartości posuwów na jedno ostrze freza przy zgrubnym frezowaniu płaszczyzn frezami walcowymi na frezarkach wspornikowych są przyjmowane w granicach 0,1-P0,2 mm, a wartości posuwów na jeden obrót freza przy wykańczającym frezowaniu – 0,1-P3,0 mm.
Na drodze od źródła napędu do organów roboczych obrabiarki znajduje się wiele współpracujących ze sobą mechanizmów, które spełniają dwa główne zadania: przenoszenie napędu i przekształcanie (zmiana) ruchu. Źródło napędu (silnik) wykonuje najczęściej ruch obrotowy. Jeżeli organ roboczy (np, wrzeciono tokarki) również wykonuje ruch obrotowy, nie ma przekształcenia przenoszonego ruchu, lecz tylko zmiana prędkości obrotowej oraz zmiana miejsca, w którym ten ruch jest wykonywany. O ile natomiast organ roboczy wykonuje inny ruch niż źródło napędu, to oprócz zmiany miejsca odbywa się w mechanizmach zespołów roboczych prze kształcanie ruchu. Różnych odmian przekształcania ruchu jest wiele, np. z obrotowego ciągłego na obrotowy okresowy, prostoliniowy ciągły lub okresowy itp.
Napędami hydropneumatycznymi są nazywane takie napędy, w których źródłem energii jest – podobnie jak przy napędzie pneumatycznym – sprężone powietrze. Różnica polega na tym, że w’skutek zastosowania dodatkowych urządzeń hydraulicznych wyeliminowano tu szkodliwy wpływ ściśliwości powietrza. Wyjaśnienie zasady działania takiego napędu jest przedstawione na przykładzie jego zastosowania do przesuwu jednostki wiertarskiej (rys. 18-9).
Ściernice są narzędziami należącymi do grupy wyrobów ściernych. Rozróżnia się następujące rodzaje wyrobów ściennych:
Przy frezowaniu współbieżnym siła Ft działa w tym samym kierunku, w którym jest przesuwany stół frezarki. Jeśli więc w mechanizmie napędu stołu frezarki nie ma urządzenia do kasowania luzu na gwincie śruby pociągowej, to ostrze freza – zagłębiając się w materiał obrabianego przedmiotu – może przyspieszyć ruch stołu o wartość tego luzu. Bez wspomnianego urządzenia ruch stołu nie jest ruchem jednostajnym, a praca w tych warunkach może przyczynić się do uszkodzenia narzędzia i obrabiarki.
Spośród różnych rozwiązań konstrukcyjnych chwytów przeciągaczy polska norma PN-69/M-55107 obejmuje tylko niektóre rozwiązania, przeznaczone w większości do szybkiego mocowania. Zasada szybkiego moco- wahia walcowego chwytu przeciągacza jest wyjaśniona na rys. 13-2.
Na rysunku 15-8 przedstawiono trzy przypadki gwintowania otworu o długości l0 gwintownikami o różnych długościach części skrawającej h. W przypadku i część skrawająca jest krótsza od długości otworu, w przypadku II – równa, a w przypadku III – dłuższa od otworu.
Za podstawowy wskaźnik skrawalności jest uznawana trwałość ostrza, ponieważ spośród trzech wskaźników w największym stopniu wpływa ona na wydajność i jednostkowy koszt obróbki. Niezależnie od tego trwałość ostrza jest wskaźnikiem najbardziej ogólnym z uwagi na to, że jest ona uzależniona od obu wskaźników poprzednich (ze wzrostem bowiem oporów skrawania wzrasta obciążenie ostrza, a przez to maleje jego trwałość, jak również wzrastającemu zużyciu ostrza towarzyszy wzrost chropowatości powierzchni obrobionej).
zero komentarzy