Cechami charakterystycznymi ściernic, odróżniającymi je od innych narzędzi skrawających, są: a) nieokreślona bliżej liczba ostrzy skrawających na roboczej powierzchni ściernicy, b) brak ciągłości krawędzi skrawającej wzdłuż powierzchni roboczej ściernicy, c) nieuporządkowane rozmieszczenie ostrzy, d) nieokreślona geometria ostrza, e) podatność materiału ostrza (ziarna) na pękanie wzdłuż płaszczyzny spójności.
Warstwę skrawaną charakteryzuje się w przekroju prostopadłym do wektora prędkości skrawania. Przekrój ten nazywa się przekrojem poprzecznym. W przekroju poprzecznym (rys. 2-16a) wyróżnia się następujące wymiary: .
Z wykresu zależności momentu skręcającego od długości części skrawającej gwintownika (rys. 15-9) widać, że najkorzystniejsze jest stosowanie gwintowników ze stosunkowo krótkimi częściami skrawającymi (np. gwintowniki maszynowe pojedynczo nacinające pełny zarys gwintu) oraz z długimi częściami skrawającymi (np. gwintowniki do nakrętek).
Szlifowanie otworów w przedmiotach o kształcie pierścieni lub tulei odbywa się w sposób pokazany na rys. 8-9a. Przedmiot zamocowany w uchwycie samocentrującym wykonuje tylko ruch obrotowy dookoła swej osi, a wszystkie ruchy pozostałe wykonuje ściernica.
Zalecane wartości kątów przyłożenia i natarcia w nożach tokarskich w zależności od własności materiału skrawanego są podane w tabl. 11-2. Kąt przystawienia vcr głównej krawędzi ostrza jest przyjmowany w szerokich granicach w zależności od typu narzędzia. W nożach tokarskich ogólnego przeznaczenia wartość tego kąta wynosi 30-ś-90° i jest dobierana stosownie do sztywności układu „obrabiarka-uchwyt-narzędzie- -przedmiot” (na rys. 2-14 przedstawiono pracę dwóch noży tokarskich z różnymi kątami przystawienia). Przy małym kącie przystawienia siła skrawania działająca prostopadle do głównej krawędzi ostrza rozkłada się na dużą siłę składową Fp i małą siłę składową Ff. Siła składowa Fp po- woduje odginanie toczonego wałka i dlatego przy małej jego sztywności powstaje po obróbce znaczny błąd kształtu wałka (baryłkowość). Jeśli kąt przystawienia jest duży, siła składowa F’v jest odpowiednio mniejsza i przy tej samej sztywności toczonego wałka błąd jego kształtu po obróbce jest mniejszy. Błąd obróbki pochodzący od sił skrawania jest uzależniony nie tylko od sztywności przedmiotu obrabianego, ale również od sztywności obrabiarki, uchwytu i narzędzia z tego powodu wspomniano powyżej o zależności kąta przystawienia od sztywności całego układu o-u-n-p. W nożach tokarskich przeznaczonych do toczenia kopiowego kąt przystawienia xr ma wartość większą od 90°.
Obie te płaszczyzny kierunkowe (Pf i Pp) są płaszczyznami obu kierunkowych przekrojów ostrza. Kąty ostrza występujące w tych płaszczyznach są nazywane kątami kierunkowymi, w odróżnieniu od kątów głównych
Spośród trzech zmiennych parametrów skrawania prędkość skrawania ma największy wpływ na temperaturę skrawania. Ze wzrostem prędkości skrawania rośnie temperatura ostrza. Temperaturę ostrza bez stosowania jego chłodzenia można obliczyć na podstawie wzorów empirycznych:
Mechanikę powstawania wióra ścinanego można zawęzić do okresu czasu, w którym wyobrażalna płytka 5 (z rys, 3-3a) będzie przekształcała się w kolejny, następny element wióra (rys. 3-4).
Pasy klinowe charakteryzują się dużą wytrzymałością, nadają się więc do przenoszenia dużych mocy. Pasy te pracują najczęściej w zespole składającym się z kilku sztuk. Z uwagi na znaczną wysokość przekroju pasy te wykazują mniejszą podatność na zginanie, a zatem wymagają stosowania kół o większych średnicach.
Kąt przyłożenia a0 odgrywa uboczną rolę w procesie skrawania. Jego obecność zapobiega nadmiernemu tarciu powierzchni przyłożenia ostrza o materiał skrawany. Wartości kątów przyłożenia są różne w zależności od typu i warunków eksploatacji narzędzia. W nożach tokarskich kąty te są przyjmowane w granicach 6-hl2°. We frezach mają one na ogół większe wartości – 10-20° (25°), natomiast w przeciągaczach są one rzędu 0,5 do 3°.
Frezy te, o średnicach zewnętrznych: 45, 50 i 63 mm, są wykonywane jako frezy nasadzane (PN-74/M-57612), natomiast frezy o średnicach mniejszych, tzn. 12, 16, 20 i 25 mm, są wykonywane jak trzpieniowe.
Przykłady przedmiotów obrabianych przeciągaczami zewnętrznymi przedstawiono na rys. 13-11. Powierzchnie przeciągane zaznaczono grubymi liniami. Przeciąganie powierzchni zewnętrznych wykonuje się najczęściej na przeciągarkach pionowych (rys. 13-12). Powierzchnie obrabiane mogą być surowymi powierzchniami odlewów lub odkuwek, mogą też być powierzchniami wstępnie obrobionymi na drodze frezowania lub strugania. Wielkość naddatku pozostawionego- ną obróbkę powierzchni surowych wynosi najczęściej 3-P6 mm, a na obróbkę powierzchni wstępnie obrobionych 1 mm. ,
zero komentarzy