Category Bez kategorii

Wygładzanie strumieniowo-śpierne (rys. 9-4) polega na usuwaniu nierówności powierzchni obrabianej przy wykorzystaniu energii kinetycznej ziarn proszku ściernego zawartego w strumieniu cieczy kierowanej na powierzchnię. Ciecz kierowana na powierzchnię obrabianą tworzy na niej rodzaj błony, z której wystają wierzchołki nierówności. Wierzchołki te zostają usunięte w pierwszej kolejności, gdyż ziarna ściernic mają do nich najłatwiejszy dostęp. We wgłębieniach grubość błony jest tak duża, że ziarna ścierne zostają prawie całkowicie zahamowane. Ich energia kinetyczna jest tu zbyt mała dla wykonania pracy skrawania. W ten sposób zastają usuwane wierzchołki nierówności, bez naruszania wgłębień.

Ciepło powstające w procesie skrawania jest odprowadzane: przez wiór (Qu,), przez materiał przedmiotu obrabianego {Qp), przez narzędzie (Qra), przez płyn obróbkowy – chłodzący (Qc), przez otaczające powietrze (QPow) oraz drogą promieniowania (Qpr).

Piątą odmianą jest przekładnia z odboczką (rys. 19-2J). Na wałku 1 (wrzecionie) znajduje się luźno osadzona tuleja 1 z kołem pasowym 2 i kołem zębatym Z\. Koło to stale jest zazębione z kołem z2’zaklinowanym na wałku II odboczki. Na wałku II jest również zaklinowane koło z3, które może być zazębione z kołem zk przesuwnie osadzonym na wałku I. Koło Zi jest połączone z połówką sprzęgła kłowego.

Zeszlifowana pod kątem ys powierzchnia natarcia w dłutakach do kół z zębami prostymi jest powierzchnią stożkową. Powierzchnia natarcia dłutaka do uzębień śrubowych nie tworzy jednej wspólnej powierzchni stożkowej i z tego względu przy ostrzeniu takiego dłutaka powierzch- nia natarcia dla każdego ostrza jest szlifowana oddzielnie. Na tej powierzchni leżą krawędzie ostrza narzędzia. Rzut tej krawędzi na płaszczyznę prostopadłą do osi noża powinien mieć kąt zarysu równy kątowi zarysu u0 obrabianego koła, a zatem ostrze noża w dowolnym przekroju prostopadłym do osi ma kąt zarysu aa różniący się od kąta aD.

Do obróbki tworzyw sztucznych przez skrawanie, przy której nie są stawiane wysokie wymagania dokładnościowe (jak np. przecinanie płyt, frezowanie płaszczyzn itp.) są na ogół stosowane obrabiarki do drewna do prac dokładniejszych – wysokoobrotowe obrabiarki do metali.

Obróbka ślimacznic (kół ślimakowych) jest dokonywana najczęściej frezami ślimakowymi lub – rzadziej – narzędziami jednoostrzowymi. Frezy ślimakowe do obróbki ślimacznic mogą swym wyglądem zewnętrznym przypominać frezy ślimakowe modułowe do kół zębatych, jednakże istnieją między nimi istotne różnice.

Rozwiercaniem jest nazywana obróbka wykańczająca otworów (rys. (3-6), mająca na celu usunięcie błędów geometrycznych otworów wierconych, jak np. stożkowość, owalność, skrzywienia osi otworu itp. oraz uzyskanie dużej dokładności wymiaru średnicy otworu i małej chropowatości powierzchni. Na drodze rozwiercania są wykańczane zarówno otwory walcowe, jak i stożkowe.

Stopniowe wprowadzanie w nowoczesnej technologii obróbki skrawaniem gazów i mieszaniny cieczy i gazów jako ośrodków chlodząco-smarujących spowodowało, że dotychczas stosowane określenie „ciecz chłodząco-sma- rująca” jest zastępowane określeniem „płyn obróbkowy”.

W miarę rozwoju nauki o skrawaniu metali pojawiły się różne wzory do obliczania siły skrawania. Wszystkie te wzory są wzorami empirycznymi z uwagi na to, że przy skrawaniu zbyt wiele czynników wpływa na wartość siły skrawania, by można ją było obliczyć według wzoru teoretycznego. Spośród wspomnianych wzorów jedne są mniej, a drugie bardziej dokładne, zależnie od tego, ile czynników wpływających na wartość siły skrawania dany wzór uwzględnia. Najprostszym co do swej postaci wzorem do obliczania składowej obwodowej siły skrawania jest wzór

Spęczeniem wió’ra nazywana jest zmiana wymiarów wióra w stosunku do wymiarów’ warstwy skrawanej, z której ten wiór powstał. Długość wióra lw jest krótsza od długości warstwy skrawanej l (drogi skrawania), natomiast pole poprzecznego przekroju wióra Aw – większe od pola poprzecznego przekroju warstwy skrawanej A (rys. 3-12).

Punktem wyjściowym przy określaniu parametrów skrawania jest tu podział naddatku obróbkowego na toczenie zgrubne i wykańczające. Dla przejścia wykańczającego powinien być zestawiony teoretycznie tylko taki naddatek, by w ramach tego przejścia nastąpiło usunięcie z powierzchni obrabianej nadmiaru materiału (powodującego błąd kształtu powierzchni) oraz nierówności pozostałych po obróbce wstępnej. Podział naddatku obróbkowego na toczenie zgrubne i wykańczające jest związany ze stopniowym wzrostem dokładności obróbki, a liczba zabiegów zależy od wartości wskaźnika wzrostu dokładności, równego stosunkowi tolerancji surówki i tolerancji gotowej części.

Istnieją dwie metody wykonywania gwintów. Pierwsza z nich polega na 'kształtowaniu gwintu przez usuwanie materiału z obszaru bruzdy, a druga – przez plastyczne odkształcenie materiału.