Category Bez kategorii

W obróbce skrawaniem wióry stanowią produkt odpadowy, jednak znajomość ich budowy oraz innych cech charakterystycznych jest niezbędna dla bliższego poznania przebiegu procesu skrawania. Oględziny zewnętrzne wiórów oraz obserwacje ich próbek metalograficznych wskazują na to, że składają się one z silniej lub słabiej zarysowanych elementów

Przy dokładnym wytaczaniu otworów o większych średnicach na wiertarkach współrzędnościowych i wiertarko-frezarkach są stosowane specjalne głowice z możliwością zmiany średnicy wTytaczania. Szczególnie przydatne w przemyśle okazały się głowice uniwersalne do wykonywania różnych zabiegów związanych z obróbką otworów (rys. ll-29a).

Według sposobu obróbki rozróżnia się: tokarki, wiertarki, strugarki, frezarki, szlifierki i inne. Według stopnia uniwersałności obrabiarki dzielą się na:

Rozróżnia się dwie metody wiercenia głębokich otworów: jednostronne i obustronne (rys. 12-4a i b). Zaletą wiercenia obustronnego'(wynikającą z jednoczesnej pracy dwóch wierteł) jest skrócenie o połowę czasu trwa- nia wiercenia, wadą natomiast – nieuniknione powstawanie mniejszgo lub większego uskoku w miejscu spotkania się otworów wierconych z obu stron.

Dogładzanie jest jednym ze sposobów obróbki ściernej, umożliwiającym uzyskanie najgładszej powierzchni (do Ra = 0,01 pm) z użyciem pilników ściernych. Usuwany jest tu tylko materiał w zakresie chropowatości powierzchni, bez zmiany wymiaru obróbkowego – nadanego przedmiotowi obrabianemu w poprzedniej operacji.

Typowy schemat obiegu normalnych narzędzi skrawających w produkcji – na przykładzie noża tokarskiego – przedstawiono na rys. 17-3. W obiegu tym występują dwa cykle: cykl zaopatrzenia i cykl ostrzenia.

Wzrastająca dokładność obróbki powoduje, że wytaczadłom stawia się coraz większe wymagania odnośnie do ich sztywności. Dotyczy to głównie wytaczadeł swobodnych, bez podparcia i prowadzenia. W przypadku wy- taczadeł o małych średnicach sztywność zwiększa się przez zastosowanie w ich konstrukcji węglików spiekanych. Stosuje się tu różne rozwiązania (rys. 11-28): a – korpus wytaczadła do otworów o najmniejszych średnicach, cały wykonany z węglików spiekanych, b – w korpusie wytaczadła jest wydrążony otwór wypełniony korkiem z węglików spiekanych, c – korpus wytaczadła jest zaopatrzony we wzdłużne wkładki z węglików spiekanych.

Głównymi czynnikami mającymi wpływ na przebieg i wyniki procesu docierania są: materiał docieraka, skład pasty ściernej, wartość nacisku powierzchniowego i prędkość ruchu (skrawania). Najczęściej stosowane są docieraki (lub przy docieraniu maszynowym – tarcze) z miękkiego żeliwa ferrytycznego o twardości 120-r-160 HB lub z żeliwa perlitycznego o twardości 180200 HB.

Przekroje trzonków noży imakowych ogólnego przeznaczenia oraz dopuszczalne siły skrawania z uwagi na wytrzymałość trzonka noża są podane w tabl. 4-1. Noże o małych przekrojach trzonków są wykonywane przeważnie jako jednolite ze stali szybkotnącej, o średnich wymiarach – jako zgrzewane, a o dużych wymiarach trzonków – z nalutowaną płytką ze stali szybkotnącej. Noże z płytkami z węglików spiekanych są wykonywane dla pełnego zakresu przekrojów trzonków.

Struganie i dłutowanie charakteryzują się» brakiem ciągłości ruchu głównego (składającego się najczęściej z prostoliniowego suwu roboczego i powrotnego – jałowego) oraz nieciągłością ruchu posuwowego, który jest najczęściej ruchem przerywanym, zsynchronizowanym z ruchem głównym. Rozróżnia się struganie wzdłużne (rys. 5-la) oraz struganie poprzeczne (rys. 5-lb). Przy struganiu wzdłużnym ruch główny postępowo-zwro- tny wykonuje przedmiot obrabiany, a ruch posuwowy, prostopadły do kierunku ruchu głównego – narzędzie. Przy struganiu poprzecznym ruch główny wykonuje narzędzie, a ruch posuwowy – przedmiot obrabiany.

Porównanie oznaczeń wielkości ziarn i mikroziarn ściernych według poprzednich i obecnych ustaleń jest podane w normie PN-76/M-59107. Ziarna i mikroziarna są segregowane metodą przesiewania przez sita. Liczba oczek sita klasyfikującego na długości jednego cala jest nazywana liczbą ziarnistości. Spoiwo jest czynnikiem łączącym poszczególne ziarna materiału ściernego. Rozróżnia się spoiwa:

Jednym z zadań przekładni pasowych i zębatych jest zmiana kierunku ruchu obrotowego. Przekładnie takie są nazywane nawrotnicami lub mechanizmami rewersyjnymi. W nawrotnicy pasowej (rys. 19-9a) ruch obrotowy z wałka I na wałek II odbywa się przez pas prosty lub skrzyżowany. Kola pasowe na wałku I są osadzone luźno, a na wałku II zaklinowane. Zmiana kierunku ruchu obrotowego wałka napędzanego II odbywa się przez przełączanie sprzęgła ciernego. Dawny sposób zmiany kierunku ruchu obrotowego – przez przesuwanie pasów z koła luźnego na zaklinowane i odwrotnie – obecnie już nie jest stosowany.