Category Bez kategorii

W miarę upływu czasu skrawania wzrasta zużycie ostrza. Przebieg zużycia ostrza przedstawiany jest na wykresie krzywą charakteryzującą to zużycie. Na rys. 3-26c pokazano trzy krzywe zużycia. Krzywa 1 odpowiada skrawaniu materiału nieznacznie ścierającego ostrze z niewielkimi prędkościami- skrawania i przy bardzo dobrym chłodzeniu, tzn. przy niedużej, ustabilizowanej temperaturze. Krzywa 2 jest typowa dla stali ze średnimi prędkościami skrawania bez specjalnego chłodzenia lub z mało intensywnym chłodzeniem. Krzywa 3 odpowiada skrawaniu z dużymi prędkościami skrawania i szybkim przyrostem temperatury wraz z upływem czasu skrawania. „ Za najbardziej ogólny przebieg zużycia ostrza uważa się zużycie odpowiadające krzywej pokazanej na rys. 3-265. Krzywa ta wyznacza trzy, okresy zużycia:

Noże do toczenia gwintów są szeroko stosowane zarówno w produkcji jednostkowej, jak i seryjnej, przy obróbce wszelkich odmian gwintów zgrubnych i średnio dokładnych, wyjątkowo nawet dokładnych.

Gładzenie jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych sposobów wykańczającej obróbki otworów na drodze ściernej. Jest stosowane przy obróbce metali żelaznych w stanie miękkim lub zahartowanym, jak również metali nieżelaznych (brąz, mosiądz). Proces gładzenia odbywa się za pomocą narzędzi (głowic) połączonych przegubowo z wrzecionem obrabiarki (rys. 9-la) i zaopatrzonych na obwodzie w drobnoziarniste pilniki ścierne. Pilniki te są dociskane do powierzchni otworu trzpieniem dwu- stożkowym (rys. 9-1 b), obciążonym mechanicznie lub hydraulicznie.

Frezy i głowice frezowe stanowią najliczniejszą – po nożach tokarskich – grupę narzędzi skrawających, w których zastosowano płytki wieloostrzowe z węglików spiekanych. Na rys. 14-10a przedstawiono frez trzpieniowy dwuostrzowy, a na rys. 14-10fa – frez walcowo-czołowy trzyostrzo- wy firmy Seco-Tools AB. Zamocowanie płytek skrawających wieloostrzowych w tych frezach odbywa się za pomocą śruby dociskowej, tzn. sposobem Secodex-S. Frezy trzpieniowe tego typu są produkowane o średnicach: 20, 25 i 32 mm, natomiast frezy walcowo-czołowe – o średnicach: 40, 50, 63, 80 i 100 mm.

Szlifowanie płaszczyzn może odbywać się albo obwodową powierzchnią ściernicy tarczowej (rys. 8-lla) na szlifierkach poziomych, albo czołową powierzchnią ściernicy garnkowej (rys. 8-1 Ib) na szlifierkach pionowych.

Proces zgrzewania tarciowego polega na nagrzewaniu obu końców łączonych metali ciepłem pochodzącym od wzajemnego tarcia czołowych powierzchni obu kawałków stali (rys. 1-3) i następnie silnym ich dociśnięciu. Zgrzewanie tarciowe, trwające kilkadziesiąt sekund, jest wykonywane na specjalnych obrabiarkach. W porównaniu ze zgrzewaniem elektrycznym zgrzewanie tarciowe wykazuje następujące zalety: mniejsze zużycie energii elektrycznej, większa wydajność procesu (do 3 razy), mniejsze zużycie stali szybkotnącej, mniejsze wymagania odnośnie dokładności wstępnego obrobienia czołowych powierzchni.

Stopniowa zmiana prędkości obrotowej organów roboczych w obrabiarkach jest dokonywana za pomocą mechanizmów nazywanych przekładniami. Charakterystyczną wartością dla każdej przekładni jest przełożenie i, czyli stosunek prędkości obrotowej m elementu napędzanego (biernego) do prędkości obrotowej elementu napędzającego (czynnego)

Mechanizmy ruchów przerywanych występują w takich obrabiarkach, które dla przeprowadzenia obróbki wymagają okresowej zmiany położenia narzędzi względem przedmiotu obrabianego, jak np. w strugarkach lub dłutownicach oraz na szlifierkach (okresowy dosuw ściernicy do szlifowanego wałka). Najczęściej są stosowane różnych odmian mechanizmy zapadkowe i maltańskie.

Przy toczeniu gwintów o kącie wzniosu linii śrubowej L > 4° występuje zbyt duża różnica w wartościach roboczych kątów przyłożenia oc' i afe” na obu bocznych krawędziach i w związku z tym konieczne jest wykonanie różnych kątów przyłożenia a’a i a”0. Obliczenie tych kątów przeprowadza się w sposób następujący.

Czynniki te można podzielić na trzy grupy: a) związane z materiałem skrawanym, b) związane z ostrzem, c) związane z parametrami skrawania. Temperatura skrawania jest tym wyższa, im większa jest twardość i wytrzymałość materiału skrawanego. Opór właściwy skrawania przy obróbce żeliwa jest znacznie mniejszy niż w przypadku obróbki stali. Jednak z uwagi na to, że przy skrawaniu żeliwa tworzy się wiór odrywany (obciążający ostrze na znacznie mniejszym odcinku powierzchni natarcia niż w przypadku wióra ścinanego, np. wstęgowego, powstającego przy skrawaniu stali), występuje większa koncentracja ciepła. A zatem temperatura ostrza przy skrawaniu żeliwa nie jest na tyle mniejsza, jak to by wynikało z porównania oporów właściwych skrawania stali i żeliwa. Przy skrawaniu stali wysokostópowych temperatury skrawania są stosunkowo bardzo wysokie, co wynika z małego przewodnictwa cieplnego tych stali.

Ostrze w położeniu I rozpoczyna oddziaływanie na wyobrażalną płytkę warstwy skrawanej w jej dolnym prawym narożu A, wywołując aż do położenia II kruszenie materiału (materiał zakreskowany). Po skruszeniu tego materiału dalsze oddziaływanie ostrza sprowadza się do odrywania wyobrażalnej płytki. Odrywanie to jest spowodowane brakiem podatności materiału płytki na odkształcenia plastyczne w konkretnych warunkach skrawania, przy zawężanej jednocześnie .przestrzeni klinowej wyznaczonej kątem działania co'. W położeniu ostrza III płytka odkształcona sprężyście zostaje oderwana od pozostałego materiału warstwy skrawanej wzdłuż rzeczywistej powierzchni łupania B’BD,

Noże Fellowsa, nazywane dlutakami, są przeznaczone do obwiedniowej obróbki kół zębatych. Nożami tymi można nacinać uzębienie zewnętrzne i wewnętrzne, zarówno z zębami prostymi jak i śrubowymi, oraz uzębienie daszkowe. Do obróbki uzębień śrubowych i daszkowych stosuje się dłu- taki z zębami śrubowymi, z tym że kąt pochylenia linii śrubowej zębów dłutaka musi być taki sam jak kąt pochylenia linii śrubowej obrabianego uzębienia, a kierunek zwojności przeciwny. Użycie tych noży umożliwia uzyskanie 6 klasy dokładności obrabianych kół zębatych. Funkcyjny podział noży Fellowsa przewiduje trzy odmiany tych narzędzi: zdzieraki, pólwykańczaki i wykańczaki. Ze względu na sposób zamocowania rozróżnia się noże nasadzane i trzpieniowe. Noże nasadzane są przewidziane zasadniczo do nacinania uzębienia zewnętrznego, a trzpieniowe – ze względu na małą ich średnicę – do uzębienia wewnętrznego. Odmiany noży Fellowsa pokazano na rys. 16-8.