Rozróżnia się dwie metody wiercenia głębokich otworów: jednostronne i obustronne (rys. 12-4a i b). Zaletą wiercenia obustronnego'(wynikającą z jednoczesnej pracy dwóch wierteł) jest skrócenie o połowę czasu trwa- nia wiercenia, wadą natomiast – nieuniknione powstawanie mniejszgo lub większego uskoku w miejscu spotkania się otworów wierconych z obu stron.
Dogładzanie jest jednym ze sposobów obróbki ściernej, umożliwiającym uzyskanie najgładszej powierzchni (do Ra = 0,01 pm) z użyciem pilników ściernych. Usuwany jest tu tylko materiał w zakresie chropowatości powierzchni, bez zmiany wymiaru obróbkowego – nadanego przedmiotowi obrabianemu w poprzedniej operacji.
Typowy schemat obiegu normalnych narzędzi skrawających w produkcji – na przykładzie noża tokarskiego – przedstawiono na rys. 17-3. W obiegu tym występują dwa cykle: cykl zaopatrzenia i cykl ostrzenia.
Wzrastająca dokładność obróbki powoduje, że wytaczadłom stawia się coraz większe wymagania odnośnie do ich sztywności. Dotyczy to głównie wytaczadeł swobodnych, bez podparcia i prowadzenia. W przypadku wy- taczadeł o małych średnicach sztywność zwiększa się przez zastosowanie w ich konstrukcji węglików spiekanych. Stosuje się tu różne rozwiązania (rys. 11-28): a – korpus wytaczadła do otworów o najmniejszych średnicach, cały wykonany z węglików spiekanych, b – w korpusie wytaczadła jest wydrążony otwór wypełniony korkiem z węglików spiekanych, c – korpus wytaczadła jest zaopatrzony we wzdłużne wkładki z węglików spiekanych.
Głównymi czynnikami mającymi wpływ na przebieg i wyniki procesu docierania są: materiał docieraka, skład pasty ściernej, wartość nacisku powierzchniowego i prędkość ruchu (skrawania). Najczęściej stosowane są docieraki (lub przy docieraniu maszynowym – tarcze) z miękkiego żeliwa ferrytycznego o twardości 120-r-160 HB lub z żeliwa perlitycznego o twardości 180200 HB.
Przekroje trzonków noży imakowych ogólnego przeznaczenia oraz dopuszczalne siły skrawania z uwagi na wytrzymałość trzonka noża są podane w tabl. 4-1. Noże o małych przekrojach trzonków są wykonywane przeważnie jako jednolite ze stali szybkotnącej, o średnich wymiarach – jako zgrzewane, a o dużych wymiarach trzonków – z nalutowaną płytką ze stali szybkotnącej. Noże z płytkami z węglików spiekanych są wykonywane dla pełnego zakresu przekrojów trzonków.
Struganie i dłutowanie charakteryzują się» brakiem ciągłości ruchu głównego (składającego się najczęściej z prostoliniowego suwu roboczego i powrotnego – jałowego) oraz nieciągłością ruchu posuwowego, który jest najczęściej ruchem przerywanym, zsynchronizowanym z ruchem głównym. Rozróżnia się struganie wzdłużne (rys. 5-la) oraz struganie poprzeczne (rys. 5-lb). Przy struganiu wzdłużnym ruch główny postępowo-zwro- tny wykonuje przedmiot obrabiany, a ruch posuwowy, prostopadły do kierunku ruchu głównego – narzędzie. Przy struganiu poprzecznym ruch główny wykonuje narzędzie, a ruch posuwowy – przedmiot obrabiany.
Porównanie oznaczeń wielkości ziarn i mikroziarn ściernych według poprzednich i obecnych ustaleń jest podane w normie PN-76/M-59107. Ziarna i mikroziarna są segregowane metodą przesiewania przez sita. Liczba oczek sita klasyfikującego na długości jednego cala jest nazywana liczbą ziarnistości. Spoiwo jest czynnikiem łączącym poszczególne ziarna materiału ściernego. Rozróżnia się spoiwa:
Jednym z zadań przekładni pasowych i zębatych jest zmiana kierunku ruchu obrotowego. Przekładnie takie są nazywane nawrotnicami lub mechanizmami rewersyjnymi. W nawrotnicy pasowej (rys. 19-9a) ruch obrotowy z wałka I na wałek II odbywa się przez pas prosty lub skrzyżowany. Kola pasowe na wałku I są osadzone luźno, a na wałku II zaklinowane. Zmiana kierunku ruchu obrotowego wałka napędzanego II odbywa się przez przełączanie sprzęgła ciernego. Dawny sposób zmiany kierunku ruchu obrotowego – przez przesuwanie pasów z koła luźnego na zaklinowane i odwrotnie – obecnie już nie jest stosowany.
zero komentarzy