Praca rozwiertaka w dużym stopniu przypomina wiercenie wtórne, z tą tylko różnicą, że na rozwiercanie pozostawiane są stosunkowo bardzo małe naddatki. Średnia wartość naddatku (mierzonego na średnicy) na rozwiercanie zgrubne wynosi 0,5–2,0 mm, a na rozwiercanie wykańczające – 0,1 -=-0,5 mm.
Głównym zadaniem rozwiertaków zdzieraków jest usunięcie błędów geometrycznych otworu oraz skorygowanie położenia osi otworu w stosunku do powierzchni bazowej. Wykonanie tego zadania przez rozwiertak zdzierak jest możliwe tylko przy sztywnym jego zamocowaniu we wrzecionie obrabiarki.
Zadaniem rozwiertaka wykańczaka jest natomiast uzyskanie dokładnego wymiaru średnicy otworu oraz gładkości jego powierzchni. W związku z tym rozwiertak wykańczak powinien być w7 zasadzie’wahliwie mocowany we wrzecionie, co umożliwia mu samoczynne prowadzenie w obrabianym otworze.
Do wyznaczania posuwu i prędkości skrawania przy rozwiercaniu są podane w literaturze dość skomplikowane wzory potęgowe. Praktyka wykazuje, że wymaganą wysoką jakość rozwiercania można osiągnąć jedynie na drodze przeprowadzenia szeregu doświadczeń w konkretnych warunkach technologicznych. Doświadczenia te są najlepszą podstawą do ustalenia optymalnego posuwu L optymalnej prędkości skrawania, głównie z uwagi na chropowatość powierzchni otworu. Orientacyjne wartości stosowanych .posuwów i prędkości skrawania przy rozwiercaniu zgrubnym wynoszą: p = 0,4–2,0 mm/obr, v = 8-425 m/min, a przy rozwiercaniu wykańczającym p = 0,24-3,5 mm/obr, v = 4-4-20 m/min.
Na chropowatość powierzchni rozwiercanych otworów ma duży wpływ rodzaj stosowanego płynu obróbkowego. Rozwiercanie żeliwa i mosiądzu odbywa się z reguły na sucho. Przy rozwiercaniu stali, staliwa i brązu są stosowane emulsje olejowe lub oleje. Najlepsze rezultaty uzyskuje się
zero komentarzy