Na rys. 12-5 jest przedstawione wiertło jednoostrzowe. Składa się ono z dwóch części: 1 – roboczej, nazywanej końcówką, o niewielkiej zbież- ności w kierunku chwytu, 2 – przedłużacza zakończonego chwytem. Część roboczą wierteł jednoostrzowych dawniej wykonywano ze stali szybkotnącej zgrzewanej stykowo z krótkim odcinkiem stali narzędziowej NE (ta wstawka ze stali narzędziowej węglowej była konieczna, ponieważ stali szybkotnącej nie można było bezpośrednio przyspawać do przedłużacza wykonywanego ze stali węglowej 45T, przeznaczonej do ulepszania cieplnego). Obecnie wiertła jednoostrzowe o małych średnicach (do ok. 15 mm) są wykonywane najczęściej z jednolitą końcówką z węglików spiekanych, przylutowaną do przedłużacza. Wiertła jednoostrzowe o większych średnicach są również wykonywane z płytką skrawającą wlutowaną do korpusu części roboczej wiertła.
W części roboczej wiertła frezuje się rowek wiórowy o kącie ID. Przedłużeniem rowka wiórowego jest wgniecenie wykonane w przedłużaczu będącym cienkościenną rurką. Przez wnętrze przedłużacza oraz otworek w części roboczej wiertła doprowadza się olej pod wysokim ciśnieniem. Przy dnie otworu wierconego olej wypływa z części roboczej wiertła i odpływając rowkiem wiórowym wypłukuje z tego otworu tworzące się na ' ostrzu wióry.
Skrawanie materiału odbywa się jednym tylko ostrzem z dwiema’krawędziami: zewnętrzną Kz i wewnętrzną Kw. Na rysunku zaznaczono kąty odchylenia obu tych krawędzi i ojjw. Powierzchnia natarcia jest nachylona w kierunku promieniowym pod kątem yp. Powodując to, że krawędź zewnętrzna Kz pracuje przy niewielkim dodatnim kącie natarcia, a krawędź wewnętrzna – przy ujemnym kącie natarcia. Dlą polepszenia więc pracy wiertła wierzchołek ostrza znajduje się w odległości ą < d/4.
Prowadzenie wiertła w otworze odbywa się na trzech łysinkach: 3 – kalibrującej, 4 – oporowej i 5 – prowadzącej.
zero komentarzy