Wiertła kręte mogą być ostrzone ręcznie lub maszynowo. Ostrzenie ręczne nie daje gwarancji otrzymania pełnej symetryczności obu ostrzy względem osi wiertła. Wiertła kręte ostrzone ręcznie, w porównaniu z wiertłami ostrzonymi maszynowo, szybciej się zużywają i .w większym stopniu „rozbijają” wiercony otwór. Doboru ściernicy oraz warunków szlifowania przy ostrzeniu wierteł można dokonywać na podstawie wytycznych dotyczących ostrzenia noży.
Najczęściej stosowaną w przemyśle krajowym metodą ostrzenia wierteł krętych jest metoda Washburn e’a. Powierzchnia przyłożenia jest kształtowana tu jako wycinek wyobrażalnego stożka (rys, 12-3a). Wierzchołek stożka W leży w odległości a od osi wiertła. Oś stożka jest oddalona od krawędzi ostrza o wartość e.
Dla wierteł do żeliwa i stali z kątem ur = 59° przyjmuje się: kąt stożka 0 = 26° (tp 13°), a = 1,9 d oraz e = (0,05-P0,07) d. Przybliżona wartość kąta przyłożenia w pobliżu naroża wynosi 8-r-9°, a w pobliżu osi wiertła 20-1-250.
Schemat ostrzenia wiertła krevtego tą metodą jest pokazany na rys. 12-3b. Wiertło podczas ostrzenia wykonuje ruch wahadłowy dookoła osi stożka. Ściernica oprócz ruchu obrotowego wykonuje dodatkowy ruch postępowo-zwrotny (dla zapewnienia jej równomiernego zużywania się na powierzchni czołowej). Po przeszlifowaniu jednej powierzchni przyłożenia wiertło luzuje się w zaciskach i obraca o 180°.
zero komentarzy