Ostrza zataczane występują głównie we frezach przeznaczonych do obróbki powierzchni kształtowych. Zarys krawędzi ostrza zataczanego, odpowiadający zarysowi frezowanej powierzchni, stanowi wynik przecięcia płaskiej powierzchni natarcia z kształtową powierzchnią przyłożenia. Ponieważ przy ostrzeniu frezów zataczanych łatwiej jest szlifować płaską powierzchnię natarcia (rys. 14-12) niż kształtową powierzchnię przyłożenia, dlatego niezbędny zapas na ostrzenie tworzy się przez wydłużenie powierzchni przyłożenia w kierunku grzbietu ostrza. Wydłużenie to (zatoczenie) powinno być dokonane według takiej linii krzywej, przy której byłaby zachowana niezmienność kąta przyłożenia, tzn. aby ostrze – po zeszlifowaniu do punktu K – miało kąt przyłożenia aJk = afw, czyli taki sam jak poprzednio na wierzchołku W.
Warunek całkowitej niezmienności kąta przyłożenia spełnia spirala logarytmiczna. Jednak w praktyce zataczanie ostrzy odbywa się wg spirali Archimedesa, co jest uzasadnione łatwiejszym wykonaniem wg tej linii krzywki do zataczania (rys. 14-13a). Należy pamiętać, że przy za taczaniu ostrzy freza wg spirali Archimedesa wartość kąta przyłożenia nie jest stała, lecz nieznacznie wzrasta w miarę zeszlifowywania ostrzy.
Drugą odmianą ostrzy zatac?anych są ostrza zataczane po linii prostej (rys. 14-13b). Ostrza takie są rzadko stosowane, i to głównie w przypadkach frezów do frezowania powierzchni kształtowych o zarysach prosto- kreślnych, jak np. we frezach do gwintów krótkich. Ostrza takie również
ąą ostrzone przez szlifowanie powierzchni natarcia, jednakże w miarę zużywania się ostrza znacznie zmniejszają się kąty przyłożenia (dfW) oraz maleje wysokość zarysu ostrza (h,c <. hw). ' 14.3.2
zero komentarzy