Przy toczeniu gwintów o kącie wzniosu linii śrubowej L > 4° występuje zbyt duża różnica w wartościach roboczych kątów przyłożenia oc' i afe” na obu bocznych krawędziach i w związku z tym konieczne jest wykonanie różnych kątów przyłożenia a’a i a”0. Obliczenie tych kątów przeprowadza się w sposób następujący.
Najpierw ustala się jednakową wartość roboczych kątów przyłożenia a}e = = afe równą 2-H3° przy gwintach zwykłych lub 6-8° przy gwintach wielokrotnych. Następnie oblicza się wartość wykonawczych kątów przyłożenia at i a”f (mierzonych w płaszczyźnie Pf) wg wzorów
a, = a{e+1 a, = a/e + t-!) = ateZ, Średnią wartość L oblicza się wg wzoru w którym: P – skok gwintu w mm, d2 – średnica podziałowa gwintu w mm. Kąty przyłożenia ct0 i a oblicza się wg wzorów w których E/2 – połowa kąta zarysu gwintu.
Do zgrubnego nacinania gwintów są niekiedy stosowane noże imakowe z kątem natarcia yp = 5-25°. Dotyczy to przede' wszystkim toczenia gwintów grubych w metalach o małej twardości. Noże imakowe handlowe są wykonywane z kątem yp = 0°.
Zaletą noży wielokrotnych jest zmniejszenie liczby przejść noża lub nawet możliwość nacięcia gwintu drobnego za jednym przejściem. Nóż wielokrotny składa się z części skrawającej i kalibrującej. W części skrawającej o długości ls – (1,5-4-2,5) P ostrza są ścięte pod kątem xr (rys. 15-3), przy czym gdzie H – wysokość zarysu gwintu.
W wyniku skośnego ścięcia ostrzy materiał skrawany z obszaru bruzdy gwintu jest rozłożony na kilka ostrzy. Część kalibrująca noża wielokrotnego zawiera 4-6 ostrzy z pełnym zarysem gwintu.Noże wielokrotne do gwintów mogą być wykonywane jako słupkowe i krążkowe.
Noże krążkowe mogą mieć zarys nacięty pierścieniowo lub według linii śrubowej. Noże z zarysem pierścieniowym są stosowane tylko do toczenia gwintów o niewielkim kącie wzniosu linii śrubowej. Noże z zarysen śrubowym pracują lepiej od noży z zarysem pierścieniowym, gdyż mają zbliżone warunki tarcia na obu powierzchniach przyłożenia.
zero komentarzy