Stale szybkotnące (PN-77/H-85022) są stalami narzędziowymi wysoko- stopowymi. Podstawowymi ich zaletami są:
– wysoka temperatura odpuszczania, co umożliwia stosowanie tych sta- _ li do wyrobu narzędzi skrawających, których ostrza znacznie nagrzewają się podczas pracy (do temp, ok. 550°C) w wyniku zwiększonej prędkości skrawania lub dużego obciążenia,
– duża odporność na ścieranie, co przyczynia się do tego, że stale te są stosowane również do wyrobu drogich narzędzi kształtowych nie nagrzewających się wprawdzie podczas pracy do wysokiej temperatury, lecz od których wymagane jest małe zużycie ostrza z uwagi na dokładność obróbki (np. przeciągacze, frezy ślimakowe modułowe do obróbki uzębień itp.),
– możliwość hartowania w ośrodku wolno odprowadzającym ciepło, tzn. w oleju, a nawet w strumieniu sprężonego powietrza, co zabezpiecza narzędzia o bardziej złożonych kształtach od pęknięć hartowniczych. Podstawowym dodatkiem stopowych stali szybkotnących jest wolfram.
Podstawowym sposobem oszczędzania drogich stali szybkotnących jest, jak już wspomniano, wykonywanie narzędzi bimetalowych. Najczęściej stosuje się następujące rozwiązania:
– cała część robocza narzędzia trzpieniowego jest wykonana ze stali-szyb- kotnącej, a chwyt ze stali konstrukcyjnej węglowej, przy czym obie części narzędzia są zgrzane stykowo,
– płytka ze stali szybkotnącej, stanowiąca materiał ostrza, jest połączona z korpusem narzędzia nierozłącznie na drodze lutozgrzewania,
– w narzędziach wieloostrzowych poszczególne ostrza są wykonane ze stali szybkotnącej i mechanicznie mocowane w korpusie narzędzia. Spośród różnych odmian zgrzewania przy wyrobie narzędzi skrawających stosuje się zgrzewanie elektryczne i tarciowe. Zgrzewanie elektryczne przeprowadzane jest na zgrzewarkach elektrycznych (rys. 1-2), które są odpowiednio przygotowanymi transformatorami. Oba kawałki stali szybkotnącej i konstrukcyjnej mocuje się W szczękach, do których są podłączone przewody wtórnego obwodu elektrycznego o niskim napięciu. Po dosunięciu ruchomej szczęki do zetknięcia się czołowych powierzchni obu kawałków stali włącza się prąd, po czym nagrzewa się wstępnie czoła zgrzewanych materiałów przez kilkakrotne ich stykanie i oddalanie od siebie. Po nagrzaniu końców obu materiałów do temperatury czerwonego żaru (800-P850°C) odsuwa się je i następnie powoli zbliża do siebie. Ciekły metal występujący w punktach styku obu czołowych powierzchni – gwałtownie nagrzewając się – paruje, powodując wyrzucanie ze szczeliny cząstek metalu w postaci snopu iskier. Wreszcie wyłącza się prąd i silnie dociska oba materiały do siebie, uzyskując trwałe ich połączenie. .
zero komentarzy