Wzory o podobnej postaci są przytaczane w literaturze dla przypadków szlifowania otworów oraz płaszczyzn. W rzeczywistości ostrza ściernicy nie są rozmieszczone szeregowo i prawdopodobieństwo pracy następnego ostrza w tej samej płaszczyźnie prostopadłej do osi obrotu ściernicy jest znikomo małe. Sąsiednie ostrza w kolejności obrotu ściernicy pracują więc w różnych płaszczyznach, co powoduje, że warstwa skrawana przez jedno ostrze ściernicy ma kształt pokazany na rys. 8-5a. Ostrze faktycznie rozpoczyna skrawanie w punkcie P, a kończy w pujikcie K. Jeżeli ponadto uwzględnić obrót przedmiotu w czasie pracy ostrza, to punktem wyjścia ostrza z materiału będzie punkt K'. Kształtowanie zarysu powierzchni obrobionej przez szlifowanie w ujęciu zbliżonym do rzeczywistości przedstawiono na rys. 8-5b.
Ziarna ściernicy mogą być w danej chwili podzielone na trzy grupy: do pierwszej zaliczane są takie ziarna (I), które normalnie wcinają się w materiał i których ostrza skrawTają cieńsze lub grubsze wńórki, do drugiej grupy należą te ziarna (2), na które przypada bardzo mała grubość wTarstwy skrawanej – głównie na krawędziach bocznych i które w związku z tym wywierają nacisk na materiał obrabiany (lecz naciskowi temu nie towarzyszy skrawanie wióra), trzecią grupę stanowią ziarna (3), których ostrza nie stykają się z materiałem, gdyż droga ich ostrza wypada w obrębie bruzdy utworzonej uprzednio przez inne ziarna ściernicy. Z tego podziału wynika, że oddziaływanie ostrzy ściernicy w rzeczywistym procesie szlifowania powierzchni przejawia się w dwojakiej postaci, tzn. jako skrawanie materiału oraz wywieranie miejscowego zgniotu. Tylko około 10% pracy ściernicy jest związane ze skrawaniem materiału, pozostałych 90% zużywa się na pokonanie tarcia i odkształcenia plastyczne.
zero komentarzy