Po zapewnieniu płytkom ceramicznym odpowiednio wystarczającej odporności na pękanie (co wiąże się nierozerwalnie z uchronieniem krawędzi skrawającej ostrza przed jej wykruszaniem się podczas skrawania) równie istotna okazała się potrzeba zmniejszenia wrażliwości tych płytek na gwałtowne zmiany temperatury. Udary cieplne mogą być bowiem również przyczyną pękania tych płytek. Zmniejszenia wrażliwości tlenków spiekanych na gwałtowne zmiany temperatury, czyli zwiększenia ich wytrzymałości na udary cieplne, dokonuje się przez zmieszanie sproszkowanego tlenku aluminium z proszkiem węglika tytanu TiC w ilości od kilkunastu do kilkudziesięciu procent. Dodatek węglika tytanu zabarwia płytki ceramiczne na kolor czarnoszary. Rozróżnia się więc dwie grupy gatunków płytek ceramicznych:
– białe, do wyrobu których jest używany tylko czysty sproszkowany tlenek aluminium,
– czarne, wykonywane z mieszaniny proszków tlenków aluminium i węglika tytanu.
Po sprasowaniu proszków w matrycach i po ich spieczeniu otrzymuje się gotowe płytki ceramiczne, obecnie wykonywane najczęściej jako płytki wieloostrzowe. Płytki białe są stosowane do skrawania żeliwa szarego i stali miękkich, czarne – do skrawania twardych żeliw i hartowanych stali. Płytki czarne, niezależnie od rodzaju i właściwości materiału skrawanego, są stosowane do obróbki w-ykańczającej, tzn. dokładnego i gładkościowego toczenia oraz frezowania. Przy skrawaniu płytkami czarnymi może być stosowana ciecz chłodząco-smarująca.
zero komentarzy