Mechanikę powstawania wióra ścinanego można zawęzić do okresu czasu, w którym wyobrażalna płytka 5 (z rys, 3-3a) będzie przekształcała się w kolejny, następny element wióra (rys. 3-4).
Ostrze w położeniu I rozpoczyna oddziaływanie na płytkę 5 w dolnym prawym narożu A, wywołując zgniatanie materiału w tym obszarze. Cząsteczki materiału tego obszaru przesuwają się wzdłuż powierzchni natarcia. W położeniu II ostrza cząsteczka materiału naroża A przesunęła się do położenia A. –
Dalszemu przesuwaniu się ostrza towarzyszy wzrastające odkształcenie postaciowe wyobrażalnej płytki i z chwilą gdy składowa siła FT nacisku ostrza, działająca w kierunku płaszczyzny poślizgu, osiągnie wartość oporu poślizgu, następuje ścięcie nowo utworzonego elementu wióra i przesunięcie naroża D do położenia D'. W wyniku tego ścięcia powstaje częściowe zburzenie spójności materiału, widoczne jako szczelina oddzielająca (na części płaszczyzny poślizgu) uformowany element wióra od następnej płytki 6 warstwy skrawanej. ’
Częściowe zburzenie spójności materiału między sąsiednimi elementami wióra powoduje, że wiór odpada z noża w postaci oddzielnych segmentów składających się z kilkunastu do kilkudziesięciu elementów. Wióry o takiej postaci są nazywane wiórami segmentowymi.
Z poprzednio, przytoczonego opisu oddziaływania ostrza wynika, że zgniot materiału wyobrażalnej płytki jest większy w obszarze dolnego naroża A niż w obszarze naroża górnego C. W związku z tym utworzony element wióra ma kształt trapezowy o dłuższym boku od strony powierzchni natarcia (A’B > C’D'). W łącznym zestawieniu takich elementów linia wióra od strony powierzchni natarcia jest dłuższa od linii wióra po jego stronie przeciwnej. Wyjaśnia to przyczyną samoczynnego zwijania się wióra.
zero komentarzy