Istnieją dwie metody wykonywania gwintów. Pierwsza z nich polega na 'kształtowaniu gwintu przez usuwanie materiału z obszaru bruzdy, a druga – przez plastyczne odkształcenie materiału.
Usuwanie materiału z obszaru bruzdy gwintu może być dokonywane różnymi sposobami: toczeniem, nacinaniem gwintownikami łub narzynka- mi, frezowaniem lub szlifowaniem. Wybór sposobu obróbki gwintu zależy od wymiarów i zarysu gwintu, wymagań dokładności jego wykonania, własności materiału i konstrukcji przedmiotu obrabianego oraz wielkości produkcji. Każdy ze sposobów obróbki gwintów dzieli się na odmiany, w zależności od typu zastosowanego narzędzia (np. toczenie gwintu nożami pojedynczymi lub wielokrotnymi).
Wykonywanie gwintów drogą plastycznego odkształcania materiału jest stosowane głównie w przypadku produkcji wielkoseryjnej i masowej, ponieważ wymaga ono zastosowania specjalnych urządzeń. Zaletami tej metody obróbki gwintów jest bardzo duża jej wydajność, tzn. krótki czas wykonania gwintu oraz większa wytrzymałość wykonanego gwintu z uwagi na uniknięcie przecinania włókien materiału obrabianego. Metoda ta jest powszechnie stosowana przy wyrobie gwintowników. Narzędzia do obróbki gwintów dzielą się na trzy grupy:
– narzędzia jedno-lub wieloostrzowe, jak np. noże, gwintowniki, frezy itp., o określonej liczbie ostrzy biorących udział w skrawaniu materiału bruzdy gwintu i o określonej pracy każdego ostrza,
– narzędzia o nieokreślonej liczbie ostrzy, tzn. ściernice,
– narzędzia „bezostrzowe”, obrabiające gwint przez wygniatanie materiału z obszaru dna bruzdy i spiętrzanie go do obszaru wierzchołka gwintu.
zero komentarzy