Materiał narzędziowy noszący krótką nazwę „węglików spiekanych” jest wytwarzany przez spiekanie w temperaturze 1400-H1600°C zmieszanych i sprasowanych proszków węglików metali trudno topliwyeh, głównie wolframu i tytanu, z metalem wiążącym, którym najczęściej jest kobalt.
Węgliki spiekane odznaczają się bardzo dużą twardością, odpornością na ścieranie oraz odpornością na wysokie temperatury. Przy prawidłowej eksploatacji narzędzi powyższe właściwości tego materiału zapewniają dużą trwałość ostrza. Wadą węglików spiekanych jest ich znaczna 'kruchość, powodująca, że z tego materiału zasadniczo nie wykonuje się całych narzędzi, a tylko, płytki – lutowane lub mocowane w korpusie narzędzia w miejscu ostrza.
Częściowe zastąpienie węglików wolframu przez węgliki tytanu w grupie S zmniejsza skłonność do tworzenia się narostu na ostrzu narzędzia, dlatego węgliki tej grupy przeznaczone są głównie do skrawania stali i staliwa. Przy skrawaniu żeliwa i innych metali kruchych narost zasadniczo nie tworzy się na ostrzu, a zawartość węglików tytanu zmniejsza wytrzymałość materiału ostrza, więc do skrawania tych metali jest zalecane stosowanie węglików beztytanowych, czyli grupy H. Drugim działaniem węglików tytanu jest zwiększenie odporności materiału ostrza na utlenianie w podwyższonych temperaturach. Dlatego węgliki spiekane z większą zawartością węglika tytanu mogą być stosowane przy skrawaniu stali z większymi prędkościami skrawania.
Wykonywane obecnie płytki z węglików spiekanych, mocowane mechanicznie w korpusie narzędzia, są w większości przypadków płytkami wieloostrzowymi, tzn. po stępieniu jednej krawędzi (ostrza) płytkę taką przestawia się w gnieżdzie tak, aby pracowała inną krawędzią. Narzędzia z płytkami wieloostrzowymi są opisane w dalszych rozdziałach książki.
zero komentarzy