Wygładzanie strumieniowo-śpierne (rys. 9-4) polega na usuwaniu nierówności powierzchni obrabianej przy wykorzystaniu energii kinetycznej ziarn proszku ściernego zawartego w strumieniu cieczy kierowanej na powierzchnię. Ciecz kierowana na powierzchnię obrabianą tworzy na niej rodzaj błony, z której wystają wierzchołki nierówności. Wierzchołki te zostają usunięte w pierwszej kolejności, gdyż ziarna ściernic mają do nich najłatwiejszy dostęp. We wgłębieniach grubość błony jest tak duża, że ziarna ścierne zostają prawie całkowicie zahamowane. Ich energia kinetyczna jest tu zbyt mała dla wykonania pracy skrawania. W ten sposób zastają usuwane wierzchołki nierówności, bez naruszania wgłębień.
Mieszanina proszku ściernego i cieczy jest- doprowadzana do dyszy i wyrzucana z niej za pomocą sprężonego' powietrza o ciśnieniu 0,5-h -M MPa. Rozprężając się do ciśnienia otoczenia powietrze nadaje mieszance ściernej dużą prędkość wylotową. Cieczą jest najczęściej woda z dodatkiem sody (ok. 2%).
Główną zaletą tego sposobu jest możliwość stosowania go do obróbki przedmiotów o skomplikowanych kształtach, jak np. matryc kuźniczych. Trwałość matryc po tej obróbce wzrasta o lO-i-20% i w znacznym stopniu zmniejsza się przyczepność odkuwek. Wygładzanie strumieniowo-ścierne znalazło również zastosowanie do wygładzania użebrowanych powierzchni cylindrów motocyklowych, przekładni zębatych, sprężyn, łopatek turbin itp. Wadą takiega wygładzania jest to, że obróbka ta nie poprawia kształtu przedmiotu, a w pewnych przypadkach może go nawet pogorszyć ze względu na nierównomierność natężenia strumienia cieczy w poszczególnych punktach powierzchni. .
zero komentarzy