Polerowanie ścierne polega na dwóch powtarzających się po sobie procesach: 1 – powstawanie na powierzchni obrabianej warstewki związków chemicznych bardziej miękkich od zastosowanego przy obróbce proszku ściernego, 2 -mechaniczne usuwanie tej warstewki przez pastę polerską.
Metale poddawane polerowaniu ściernemu reagują chemicznie z aktywnymi składnikami past ściernych, przy czym reakcje te przebiegają bardzo szybko. Powstała w wyniku reakcji warstewka tlenków o grubości kilku tysięcznych mikrometra pokrywa zarówno wierzchołki, jak i wgłębienia mikronierówności powierzchni. Z wierzchołków nierównowści warstewka ta jest stale usuwana przez pastę polerską, we wgłębieniach zaś pozostaje, chroniąc powierzchnię przed dalszym jej utlenieniem. W wyniku tego szybko odbywającego się procesu powstawania i usuwania warstewki tlenków z wierzchołków nierówności następuje wygładzanie powierzchni. Uzupełnieniem tego procesu jest miejscowe działanie wysokiej temperatury spowodowanej tarciem. Zmiękczony pod wpływem tej tem- peratury materiał w punktach styku powierzchni polerowanej zostaje „rozsmarowany”, nadając jej błyszczący wygląd.
Przy polerowaniu mechanicznym prędkość obwodowa tarczy polerskiej nie powinna przekraczać 35-40 m/s, ponieważ ze względu na dużą siłę odśrodkową istnieje tendencja do odrywania się materiału ściernego z po wierzchni roboczej .tarczy.
Naciski przy polerowaniu ściernym są stosowane w zakresie 25-k50 N na 1 qm2. Ze wzrostem nacisku zwiększa się powierzchniowa wydajność polerowania, ale równocześnie powinna być zmniejszona prędkość obwodowa tarczy.
zero komentarzy