Twardość ściernicy określa się odpornością spoiwa na odrywanie ziarn ściernych z jej powierzchni roboczej pod działaniem sił zewnętrznych. Twardość wyrobów ściernych oznacza się dużymi literami alfabetu, począwszy od litery E do T (wg wzrastającej twardości).
Dla danego rodzaju spoiwa twardość ściernicy zależy głównie od ilości spoiwa, ponieważ ze wzrostem ilości spoiwa wzrasta grubość „mostków”,, którymi są trzymane ziarna (rys, 8-2), W ściernicach bardziej twardych ilość spoiwa jest większa niż w ściernicach miękkich. Na twardość ściernicy ma wpływ również wielkość ziarna.
W ściernicach drobnoziarnistych ziarna są wiązane mocniej niż w gruboziarnistych i dlatego przy tym samym spoiwie ściernice drobnoziarniste są bardziej twarde niż gruboziarniste. Przez strukturę ściernicy rozumie się stosunek objętości zajmowanej w ściernicy przez ziarna ścierne do objętości całej ściernicy. Strukturę ściernicy określa się numerami od 0 do 12 ), przy czym rozróżnia się trzy grupy struktur: struktury zwarte (0, 1, 2, 3, 4), struktury średnie (5, 6, 7, 8) oraz otwarte (9, 10, 11, 12, 13 i 14). W ściernicy o strukturze 0 objętość ziarn ściernych wynosi 62%, natomiast w ściernicy o strukturze 12 – tylko 38%. Ściernice o strukturach bardziej otwartych są nazywane ściernicami wiel- koporowymi.
Odpowiednikiem struktury w ściernicach diamentowych jest tzw. koncentracja diamentu, czyli stosunek objętości ścierniwa diamentowego do całej objętości warstwy diamentowej 1 (rys. 8-3) przyklejonej do korpusu ściernicy. Korpus jest wykonywany najczęściej z aluminium łub z tworzyw sztucznych. Grubość warstwy diamentowej wynosi 1,5-4-3 mm.
Polska norma PN-73/M-59102 przewiduje następujące koncentracje 19, 25, 38, 50, 75, 100, 125 i 150. Koncentracji 100 odpowiada 4,4 karatów diamentu w 1 centymetrze sześciennym warstwy diamentowej. Główną zaletą ściernic diamentowych jest bardzo niska temperatura powierzchni szlifowanej, nie przekraczająca 200°C, dzięki temu, że krawędzie ziarn diamentowych są bardzo ostre.
zero komentarzy