Rozróżnia się dwie metody wiercenia głębokich otworów: jednostronne i obustronne (rys. 12-4a i b). Zaletą wiercenia obustronnego'(wynikającą z jednoczesnej pracy dwóch wierteł) jest skrócenie o połowę czasu trwa- nia wiercenia, wadą natomiast – nieuniknione powstawanie mniejszgo lub większego uskoku w miejscu spotkania się otworów wierconych z obu stron.
Istnieją dwa sposoby wiercenia głębokich otworów: pełne i rdzeniowe (trepanacyjne). Przy wierceniu pełnym (rys. 12-4a lub b) cały materiał z obszaru otworu zostaje zamieniony na wióry, natomiast przy wierceniu rdzeniowym (rys. 12-4c).- tylko część cały środek pozostaje jako rdzeń. Wiercenie rdzeniowe jest stosowane dla średnic otworów powyżej 60 mm.
Wspólną cechą charakterystyczną wierteł do głębokich otworów jest doprowadzanie oleju do dna wierconego otworu i odprowadzanie go stamtąd łącznie z tworzącymi się wiórami, co zapewnia możliwość ciągłej pracy narzędzia. Ze względu na doprowadzanie oleju i odprowadzanie wiórów rozróżnia się dwie odmiany wiercenia: jedna – z wewnętrznym do- ' prowadzaniem oleju i zewnętrznym odprowadzaniem wiórów i druga – z. zewnętrznym doprowadzaniem oleju i wewnętrznym odprowadzaniem wiórów (rys. 12-4d i e).
Przy wierceniu głębokich otworów ruch roboczy obrotowy przeważnie wykonuje przedmiot obrabiany, a ruch posuwowy – narzędzie. Wiertła do głębokich otworów znajdują zastosowanie w przemyśle specjalnym oraz w przemyśle ogólnomaszynowym, np. do wykonywania długich otworów olejowych w wałach korbowych, do wiercenia otworów we wrzecionach obrabiarek itp.
zero komentarzy