Szlifowanie płaszczyzn może odbywać się albo obwodową powierzchnią ściernicy tarczowej (rys. 8-lla) na szlifierkach poziomych, albo czołową powierzchnią ściernicy garnkowej (rys. 8-1 Ib) na szlifierkach pionowych.
Szlifowanie powierzchni płaskich w przedmiotach o niewielkich wymiarach może się odbywać metodą ciągłą na stołach obrotowych. Może to być szlifowanie obwodowe (rys. 8-12a) lub czołowe (rys. 8-12b).
Rozwój obróbki skrawaniem w zakresie szlifowania zmierza w kierunku coraz szerszego stosowania taśm ściernych w miejsce ściernic. Przykład szlifowania płaszczyzny taśmą ścierną jest przedstawiony na rys. 8-13. Taśma ścierna 1 (bez końca) jest nasunięta na dwie tarcze: tar czą napędową 2, osadzoną na wałku silnika, oraz tarczę roboczą 3, wykonaną najczęściej ze stopu lekkiego. Prędkość obrotowa silnika oraz średnica tarczy napędowej są tak dobrane, aby była zapewniona odpowiednia wartość prędkości szlifowania us, czyli prędkość taśmy. Należy zauważyć, że w tym przypadku średnica tarczy roboczej 3 nie ma wpływu na prędkość i\„.
Podstawowe zalety szlifowania taśmami ściernymi, w porównaniu ze szlifowaniem ściernicami, są następujące:
– stała wartość prędkości szlifowania vs (w przypadku szlifowania obwodem ściernicy prędkość obwodowa ściernicy va zmienia się wskutek zużycia ściernicy, czyli zmniejszania jej średnicy),
– większa dopuszczalna prędkość szlifowania vs oraz mniejsze niebezpieczeństwo w przypadku zerwania się taśmy (niż w razie rozerwania się ściernicy),
– wyeliminowanie zbędnych w tym przypadku urządzeń do obciągania (ostrzenia) ściernicy (po zużyciu taśmy ściernej wymienia się ją na nową),
– wyeliminowanie strat czasu na przeprowadzanie zabiegu obciągania ściernicy (czas wymiany taśmy trwa bardzo krótko),
– mniejsze koszty narzędziowe z uwagi na lepsze wykorzystanie materiału ściernego (materiał ścierny nasypowy stanowi tylko cienką ar- stwę na powierzchni roboczej taśmy warstwa ta jest prawie w pełni wykorzystana, czego nie można powiedzieć o ściernicach).
zero komentarzy