Cechami charakterystycznymi ściernic, odróżniającymi je od innych narzędzi skrawających, są: a) nieokreślona bliżej liczba ostrzy skrawających na roboczej powierzchni ściernicy, b) brak ciągłości krawędzi skrawającej wzdłuż powierzchni roboczej ściernicy, c) nieuporządkowane rozmieszczenie ostrzy, d) nieokreślona geometria ostrza, e) podatność materiału ostrza (ziarna) na pękanie wzdłuż płaszczyzny spójności.
Dla ustalenia zależności geometrycznych charakterystycznych dla procesu szlifowania najczęściej jest przyjmowany uproszczony model ściernicy. W modelu takim kształt ostrza, czyli poszczególnego ziarna osadzonego w spoiwie ściernicy, jest przyjmowany jako podwójny ostrosłup o podstawie kwadratowej (podwójna piramida), przy czym jeden ostrosłup stanowi chwyt ziarna zamocowany w spoiwie, a drugi, wystający ze spoiwa – jego część roboczą (rys, 8-4). Drugim założeniem przyjmowa- nym w takim modelu jest równomierne i szeregowe rozmieszczenie ostrzy na roboczej powierzchni ściernicy.
Przez analogię do frezowania przeciwbieżnego powierzchni walcowej droga kątowa pracy ostrza jest określona kątem w którym z – orientacyjna liczba ostrzy na obwodzie ściernicy w jednej płaszczyźnie, prostopadłej do osi obrotu ściernicy.
Maksymalna grubość warstwy skrawanej przez jedno ostrze ściernicy amax, występująca w położeniu kątowym ostrza apa, jest równa gdzie P – odległość (podziałka) ostrzy w jednej płaszczyźnie prostopadłej do osi obrotu ściernicy w mm.
zero komentarzy