Drugą odmianą przekładni zębatych są przekładnie z kołami przesuwnymi. Najczęściej są to dwójki przesuwne (rys. 19-2b) lub trójki przesuwne (rys. 19-2c). Na jednym wałku są zamocowane w pewnej odległo- ści od siebie dwa lub trzy koła zębate, a na drugim wałku, najczęściej wielowypustowym, jest osadzony przesuwnie zespół (blok) kół przesuwnych.
Przekładnie z kołami przesuwnymi stosowane są zarówno w skrzynkach prędkości ruchu głównego, jak i w skrzynkach posuwowych. Zaletą tych przekładni jest zdolność przenoszenia dużych mocy.
Trzecią odmianą jest przekładnia Nortona (rys. 19-2d). Na jednym wałku jest przesuwnie osadzone koło zębate zQ, stale zazębione z kołem pośrednim zp, luźno osadzonym na wałku odchylnej kołyski. Na drugim wałku jest zamocowany szereg kół zębatych o wzrastającej liczbie zębów. Zmianę prędkości obrotowej wałka napędzanego uzyskuje się przez zazębienie koła pośredniego z jednym z kół zespołu choinkowego.
Przekładnie Nortona są stosowane głównie w skrzynkach posuwowych. Zaletą tej przekładni jest możliwość uzyskania dużej liczby przełożeń przy zachowaniu zwartej budowy. Nie nadają się one jednak do przenoszenia większych mocy.
Czwartą, często stosowaną odmianą jest przekładnia z klinem przesuwnym (odchylnym) – rys. 19-2e. Na wałku I są osadzone obracające się swobodnie koła zębate o malejącej liczbie zębów, na wałku II – koła zaklinowane stale zazębione z poprzednimi kołami. Zmianę prędkości obrotowej walka napędzanego otrzymuje się przez sprzęgnięcie jednego z kół wałka I z tym wałkiem – za pomocą przesuwnego klina (wpustu). Ze względu na niewielką wartość przenoszonej mocy, co jest wadą tych przekładni, przekładnie te są stosowane głównie w mechanizmach posuwowych.
zero komentarzy