Przy skrawaniu materiału grubymi warstwami ostrza przeciągacza pracują przy zmniejszonej szerokości warstwy skrawanej, a jednocześnie przy zwiększonej grubości tej warstwy, przez co uzyskuje się zmniejszenie oporu właściwego skrawania. Ostrza przeciągacza pracują grupowo, przy czym zespołowa praca ostrzy w każdej grupie stanowi pewien zamknięty cykl usuwania materiału. '
Porównanie pracy przeciągaczy skrawających cienkimi i grubymi warstwami przedstawiono schematycznie na rys. 5-3. W przypadku przeciągania otworu kołowego przeciągaczem skrawającym materiał cienkimi warstwami (rys. o) wszystkie jego ostrza mają zarys kołowy o wzrastającej średnicy d ĆU, d3, d4 itd. Przy grubości warstwy skrawanej a średnice te będą równe dj = d1 + 2a d3 = ds+2a = dj-Ma, di = d3 + 2a – d: + 6a itd.
W drugim przypadku skrawania grubymi warstwami (rys. b) pierwsze ostrze ma średnicę dj równą średnicy dn, ponieważ skrawa ono dwukrotnie grubszą warstwę (2a). Jednakże ostrze to skrawa materiał tylko za- kreskowany. tzn. nie na całym obwodzie, lecz na połowie obwodu. W związku z tym pole poprzecznego przekroju warstwy skrawanej będzie miało tę samą wartość co w przypadku ostrza skrawającego cienką warstwą (a) na całym obwodzie
Na ostrzu tym będzie występowała jednak mniejsza siła skrawania, ponieważ przy skrawaniu grubszej warstwy mniejszy jest opór właściwy skrawania. Drugie ostrze ma taką samą średnicę dn = dj i należy do tej samej grupy (sekcji) co ostrze pierwsze. Ostrze to ma krawędź o zarysie kołowym (bez występów jak ostrze pierwsze) i usuwa materiał pozostawiony przez ostrze pierwsze. Obciążenie obu ostrzy jest identyczne. Ostrza trzecie i czwarte stanowią następną sekcję przeciągacza o średnicy dni = d!V.
Zaletą przeciągaczy sekcyjnych jest mniejsze ich obciążenie, co można wykorzystać budując przeciągacze odpowiednio krótsze. Przeciągacze te zaczęto stosować początkowo do przeciągania surowych otworów w odlewach. W niektórych krajach (np. w ZSRR) są one powszechnie stosowane.
zero komentarzy