Fosfor wpływa na skrawalność stali podobnie jak węgiel i mangan. Zmniejsza on plastyczność stali, przy równoczesnym zwiększeniu jej twardości. W stalach automatowych od dawna jest stosowany dodatek fosforu i siarki, który wybitnie poprawia ich skrawalność, a ponadto przyczynia się do tworzenia krótkich wiórów segmentowych, co jest konieczne do zapewnienia ciągłości pracy automatów (odprowadzanie wiórów).
Nikiel, wanad, chrom i molibden powodują znaczne pogorszenie skrawalności stali. Stale chromoniklowe o dużej zawartości chromu i niklu są znane jako stale o złej skrawalności. Żeliwo jest materiałem mniej jednorodnym niż stal, a poszczególne jego gatunki wykazują znacznie większe różnice we własnościach skrawal- nych. Ogólnie można jednak stwierdzić, że skrawalność żeliwa poprawia się wraz ze zmniejszeniem jego wytrzymałości na rozciąganie.
Skrawalność metali może być polepszana przez zastosowanie odpowiednich zabiegów obróbki cieplnej. Szczególnie dotyczy to odlewów i odku- wek. Przez odpowiednie ich wyżarzanie uzyskuje się struktury odznaczające się zmniejszoną twardością oraz usunięcie naprężeń wewnętrznych. Wyżarzanie odkuwek na kola zębate ze stali stopowych ma na celu uzyskanie struktury gruboziarnistej o dobrej skrawalności. .
Przy skrawaniu metali często powstają drgania. Jest to zjawisko szkodliwe. Drgania przyczyniają się do szybszego zużycia ostrza wskutek wykruszania się cząstek jego materiału na krawędzi skrawającej, do pogorszenia jakości obróbki – głównie przez wzrost chropowatości i falistości powierzchni obrobionej – oraz do przyspieszonego zużycia obrabiarki. Drgania naruszają normalny proces skrawania i w wielu przypadkach uniemożliwiają pracę obrabiarki.
zero komentarzy