Obie te płaszczyzny kierunkowe (Pf i Pp) są płaszczyznami obu kierunkowych przekrojów ostrza. Kąty ostrza występujące w tych płaszczyznach są nazywane kątami kierunkowymi, w odróżnieniu od kątów głównych
(z pominięciem najczęściej słowa „główny”), występujących w płaszczyźnie P0 głównego przekroju ostrza. Oba zespoły kierunkowych kątów ostrza pokazano na rys. 2-5. Dla ustalenia zależności między kątami ostrza występującymi w różnych płaszczyznach mogą być stosowane różne metody postępowania. Na przykład przy ustalaniu zależności dla kątów natarcia jedna z metod polega na zbudowaniu ostrosłupa, w którym rozpatrywane kąty ostrza są wyznaczone przez krawędzie ostrosłupa. Ostrosłup buduje się tak, aby występowała w nim powierzchnia będąca wycinkiem płaszczyzny natarcia oraz powierzchnia będąca wycinkiem płaszczyzny podstawowej przechodzącej przez rozpatrywany punkt A krawędzi ostrza. Punkt ten staje się wierzchołkiem wspomnianego ostrosłupa.
Dla przykładu rozpatrzmy ustalenie tą metodą zależności kierunkowego kąta natarcia yf od kątów y0, «r i K (rys. 2-6). Przez rozpatrywany punkt A krawędzi ostrza przeprowadzamy płaszczyznę podstawową Pr. W płaszczyźnie tej leży trójkąt prostokątny o wierzchołkach A, B, C. Trójkąt ABB' leży w płaszczyźnie P, głównej krawędzi skrawającej, trójkąt ACC – w płaszczyźnie kierunkowej Pf, trójkąt AB’C' – w płaszczyźnie natarcia, a pozostały bok ostrosłupa B’C’C” – w płaszczyźnie P0 głównego przekroju ostrza. Różnica pozio- mów H w punkcie C między płaszczyzną podstawową i powierzchnią natarcia jest równa
zero komentarzy