Zeszlifowana pod kątem ys powierzchnia natarcia w dłutakach do kół z zębami prostymi jest powierzchnią stożkową. Powierzchnia natarcia dłutaka do uzębień śrubowych nie tworzy jednej wspólnej powierzchni stożkowej i z tego względu przy ostrzeniu takiego dłutaka powierzch- nia natarcia dla każdego ostrza jest szlifowana oddzielnie. Na tej powierzchni leżą krawędzie ostrza narzędzia. Rzut tej krawędzi na płaszczyznę prostopadłą do osi noża powinien mieć kąt zarysu równy kątowi zarysu u0 obrabianego koła, a zatem ostrze noża w dowolnym przekroju prostopadłym do osi ma kąt zarysu aa różniący się od kąta aD.
Nóż Fellowsa jest traktowany jako zespół niezmiernie cienkich kół walcowych korygowanych, o zmieniającym się w sposób ciągły współczynniku przesunięcia zarysu x, a nie jako koło zębate stożkowe z kątem pochylenia tworzącej stożka wierzchołków a,. Nóż taki jest ostrzony przez szlifowanie powierzchni natarcia. W początkowym przekroju czołowym noża nowego (przekrój i-i) współczynnik przesunięcia zarysu jest równy 2P, natomiast w przekroju ii-ii, znajdującym się w przybliżeniu w połowie zapasu na ostrzenie noża, x = 0. Przekrój ten jest nazywany przekrojem teoretycznym lub zerowym. W końcowym przekroju noża iii-ii/ współczynnik przesunięcia zarysu jest równy xk.
Grubość zęba noża w płaszczyźnie czołowej i-i określa się z zależności w której gN — grubość zęba noża mierzona w przekroju teoretycznym ii-ii i równa 0,5 n-m. Oddalenie końcowego przekroju noża 111-111 od płaszczyzny czołowej noża nowego w określa wielkość zapasu na ostrzenie i jest równa sumie w = u1 + u2
Przy nacinaniu uzębienia zewnętrznego najczęściej są stosowane noże Fellowsa płaskie o średnicy podziałowej zbliżonej do 3″ lub 4″. Wymiary noży Fellowsa nasadzanych są podane w normie PN-77/M-58500.
zero komentarzy