Punktem wyjściowym przy określaniu parametrów skrawania jest tu podział naddatku obróbkowego na toczenie zgrubne i wykańczające. Dla przejścia wykańczającego powinien być zestawiony teoretycznie tylko taki naddatek, by w ramach tego przejścia nastąpiło usunięcie z powierzchni obrabianej nadmiaru materiału (powodującego błąd kształtu powierzchni) oraz nierówności pozostałych po obróbce wstępnej. Podział naddatku obróbkowego na toczenie zgrubne i wykańczające jest związany ze stopniowym wzrostem dokładności obróbki, a liczba zabiegów zależy od wartości wskaźnika wzrostu dokładności, równego stosunkowi tolerancji surówki i tolerancji gotowej części.
Po odjęciu od sumarycznego naddatku przewidzianego na toczenie naddatku na przejście wykańczające otrzymuje się naddatek na toczenie wstępne (zgrubne). Jest pożądane, aby ten naddatek został usunięty za jednym przejściem. Jeżeli jednak jest on zbyt duży, to ustala się możliwie największą, w danych warunkach obróbki, głębokość skrawania g i oblicza liczbę przejść i.
Dla ustalenia z kolei możliwie największego posuwu trzeba uwzględnić wszystkie znane ograniczenia wytrzymałościowe, sprowadzające się do określenia dopuszczalnej siły skrawania Fv. Ze względu na obrabiarkę ograniczenia te dotyczą maksymalnego dopuszczalnego momentu obroto- f wego (skrawania) dla mechanizmu napędu wrzeciona oraz siły posuwowej Fj dopuszczalnej ze względu na wytrzymałość mechanizmu posuwowego. Ze względu natomiast na narzędzie ograniczenia te dotyczą wytrzymałości trzonka noża i wytrzymałości płytki z węglików spiekanych.