Węglik krzemu, nazywany również karborundem, jest otrzymywany w piecach elektrycznych przez spiekanie w. temperaturze około 1920°C piasku kwarcowego ze sproszkowanym węglem. Węglik krzemu odznacza się wysoką twardością (klasa 9,5), Ziarna węglika krzemu otrzymywane przy rozłupywaniu mają wyjątkowo ostre krawędzie, a tym samym i wysokie własności skrawne. Wadą tych ziarn jest znaczna ich kruchość. Z tego względu węglik krzemu stosowany jest do wyrobu ściernic l przeznaczonych do szlifowania metali odznaczających się małą wytrzy- małością na rozęiąganie, lecz dużą twardością. Jest on również stosowany do szlifowania węglików spiekanych. W tym przypadku musi jednak odznaczać się wyższą jakością, a przede wszystkim zwiększoną czystością.
Ziarna zwykłego węglika krzemu (SC) mają kolor czarny lub ciemnoszary, zaś węglika krzemu o wyższej jakości (SZ) – zielony.
Węglik boru (B4C). Twardość jego w skali Mohsa odpowiada klasie 12. Jest stosowany do wykańczającej obróbki węglików i tlenków spiekanych (w zastępstwie proszku diamentowego) oraz do polerowania kamieni szlachetnych.
Azotek boru (BN). Materiał ten o nazwie handlowej „borazon’’ odznacza się własnościami zbliżonymi do własności diamentu. Twardość borazonu jest nawet wyższa od twardości diamentu. Borazon jest stosowany do wyrobu ściernic (borazonowych).
Pod względem ziarnistości rozróżnia się ziarna ścierne i mikroziarna ścierne. Wielkość ziarn ściernych jest obecnie oznaczana numerami liczbowymi od 8 do 220, a wielkość mikroziarn ściernych numerami liczbowymi poprzedzonymi literą F, np. F 240/45.
zero komentarzy