Charakterystyka, własności i przeznaczenie ściernic

Ściernice są narzędziami należącymi do grupy wyrobów ściernych. Rozróżnia się następujące rodzaje wyrobów ściennych:

– a) ściernice, pilniki ścierne, segmenty ścierne i osełki, w których ziarna materiału ściernego są zespolone spoiwem stałym,

– b) wyroby ścierne nasypowe (papiery i płótna ścierne), w których cienka warstwa sproszkowanego materiału ściernego jest przyklejona do podłoża (papieru lub płótna),

– c) pasty ścierne, w których proszek materiału ściernego stanowi zawiesinę w cieczy oleistej.

Czynnikami charakteryzującymi ściernice są: kształt i wymiary tarczy, rodzaj i ziarnistość materiału ściernego, rodzaj spoiwa, twardość oraz struktura. Kształtów ściernic jest bardzo wiele, zależnie od ich przeznaczenia. Przykłady ściernic o różnych, częściej stosowanych, kształtach są pokazane na rys. 8-1. Należy podkreślić, że nazwa ściernicy przeważnie pokrywa się z reprezentowanym przez nią kształtem.

Materiały ścierne dzielą się na naturalne (kopalniane) i sztuczne. Do materiałów naturalnych należą: diament (D), korund (AN), szmergiel (N), krzemień (KM), kwarc (SK) i pumeks (P), do materiałów sztucznych -1 elektrokorund szlachetny (99A), elektrokorund zwykły (95A), węglik krzemu (karborund) zielony (99/C), węglik krzemu czarny (98/C) oraz węglik boru (BC).

Korund naturalny jest to materiał składający się z tlenków aluminium (A1203) z niewielką ilością domieszek. Jego twardość (wg nowej skali Mohsa) odpowiada 9 klasie. Zastosowanie korundu naturalnego jest niewielkie, gdyż jest on wypierany przez jakościowo lepszy korund sztuczny (elektrokorund).