Gładzenie jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych sposobów wykańczającej obróbki otworów na drodze ściernej. Jest stosowane przy obróbce metali żelaznych w stanie miękkim lub zahartowanym, jak również metali nieżelaznych (brąz, mosiądz). Proces gładzenia odbywa się za pomocą narzędzi (głowic) połączonych przegubowo z wrzecionem obrabiarki (rys. 9-la) i zaopatrzonych na obwodzie w drobnoziarniste pilniki ścierne. Pilniki te są dociskane do powierzchni otworu trzpieniem dwu- stożkowym (rys. 9-1 b), obciążonym mechanicznie lub hydraulicznie.
Głowica wykonuje ruch obrotowy oraz ruch prostoliniowo-zwrotny w kierunku osi otworu. Grubość warstwy materiału zdejmowanej podczas gładzenia wynosi 0,01 4-0,2 mm, przy czym usuwane są nie tylko chropowatości pozostałe na powierzchni po obróbce wstępnej, ale i cienka warstwa materiału rodzimego. Umożliwia to usunięcie w znacznym stopniu błędów kształtu otworu (błędów kołowości i walcowości). Osiągalna dokładność wymiarowa otworów gładzonych może wynosić 0,002-4-0,005 mm, zależnie od średnicy otworu.
Chropowatość powierzchni otworów gładzonych zależy w pierwszym rzędzie od wielkości ziarn pilników ściernych, nacisku jednostkowego i rodzaju materiału obrabianego. Możliwa do osiągnięcia najmniejsza wysokość chropowatości powierzchni obrobionej na drodze gładzenia wynosi 0,1 pm przeważnie jednak wynosi 0,4-4-1,5 pm. Odpowiada to chropowatości powierzchni Ra = 0,08-4-0,32 pm.
zero komentarzy