Cechą wspólną obróbki przeciąganiem otworów kształtowych, jak np. kwadratowych, trójkątnych, jest najczęściej kołowy otwór wstępny przygotowany przez wiercenie, roztaczanie lub rozwiercanie. Usuwanie materiału zawartego między otworem wstępnym i zarysem gotowego otworu może odbywać się przeciągaczami z ostrzami o stałym zarysie (rys. 13-8a> lub przeciągaczami z ostrzami o zmiennym zarysie (rys. 13-8b), W pierwszym przypadku wszystkie ostrza przeciągacza mają taki sam kształt jak gotowy otwór. Powierzchnia .gotowego otworu jest kształtowana przez ostatnie ostrze, a ewentualne błędy wymiarowe poprzednich ostrzy nie mają wpływu na dokładność obróbki i chropowatość powierzchni. W drugim przypadku ostrza przeciągacza są okrągłe, z odpowiednimi ścięciami bocznymi – fcależnie od kształtu gotowego otworu. Większość ostrzy przeciągacza bierze tu udział w (ostatecznym kształtowaniu gotowej powierzchni, co ma swój ujemny wpływ zarówno na dokładność obróbki, jak i chropowatość powierzchni obrobionej.
Wielkość naddatku pod przeciąganie otworów kształtowych zależy od kształtu (zarysu) gotowego otworu ftraz od przygotowania otworu wstępnego. W przypadku otworów wielorowkowych musi być dokładnie obrobiona średnica wewnętrzna dw oraz średnica zewnętrzna dz. Jeżeli średnica wewnętrzna dw jest obrobiona na gotowo przez rozwiercanie, to zadaniem przeciągacza jest usunięcie materiału tylko z obszaru rowków (rys. 13-9a).
Jeśli natomiast otwór wstępny jest tylko wiercony, to pierwsze ostrza przeciągacza muszą najpierw obrobić otwór na średnicę d, a następnie dopiero usuwają materiał z obszaru rowków (rys. 13-9b). W tym przypadku jest wprawdzie pominięta operacja roziwiercania otworu, lecz za to przeeiągacz wypada znacznie dłuższy. Najczęściej zachodzi potrzeba stosowania nie jednego, lecz kompletu przeclągaczy, składającego się z dwóch lub trzech pracujących po sobie narzędzi.
zero komentarzy