Głównymi czynnikami mającymi wpływ na przebieg i wyniki procesu docierania są: materiał docieraka, skład pasty ściernej, wartość nacisku powierzchniowego i prędkość ruchu (skrawania). Najczęściej stosowane są docieraki (lub przy docieraniu maszynowym – tarcze) z miękkiego żeliwa ferrytycznego o twardości 120-r-160 HB lub z żeliwa perlitycznego o twardości 180200 HB.
W przypadku żeliwa ferrytycznego ziarna materiału ściernego są samoczynnie wciskane w powierzchnię docieraka podczas obróbki, natomiast w przypadku żeliwa perlitycznego materiał ścierny wciska się wstępnie – przed procesem docierania – za pomocą twardego wałka (nadmiar pasty zmywa się naftą). Zabieg ten jest nazywany zbrojeniem docieraka.
Powierzchnia robocza docieraka powinna kształtem geometrycznym odpowiadać powierzchni obrabianej. Powinna ona również zapewniać dobre rozprowadzanie pasty ściernej. W tym celu na większych powierzchniach roboczych docieraków (płyt, tarcz) wykonuje się specjalne rowkowanie.
Rodzaj materiału ściernego pasty do docierania dobiera się w zależności od materiału obrabianego, a rozmiary jego ziarn – od wymaganej gładkości powierzchni obrabianej. Przy docieraniu wstępnym jednostkowy nacisk docieraka powinien wynosić 20-50 N na powierzchni 1 cm2, przy docieraniu wykańczającym powinien być odpowiednio mniejszy.
Przy docieraniu ręcznym prędkość skrawania wynosi 10-7-30 m/min, natomiast przy docieraniu maszynowym może dochodzić nawet do 380 m/min, gdyż ze wzrostem tej prędkości wzrasta wydajność docierania.
zero komentarzy