Proces zgrzewania tarciowego polega na nagrzewaniu obu końców łączonych metali ciepłem pochodzącym od wzajemnego tarcia czołowych powierzchni obu kawałków stali (rys. 1-3) i następnie silnym ich dociśnięciu. Zgrzewanie tarciowe, trwające kilkadziesiąt sekund, jest wykonywane na specjalnych obrabiarkach. W porównaniu ze zgrzewaniem elektrycznym zgrzewanie tarciowe wykazuje następujące zalety: mniejsze zużycie energii elektrycznej, większa wydajność procesu (do 3 razy), mniejsze zużycie stali szybkotnącej, mniejsze wymagania odnośnie dokładności wstępnego obrobienia czołowych powierzchni.
Przez określenie lutowanie płytek ze stali szybkotnących rozumie się łączenie tych płytek z korpusem narzędzia za pośrednictwem topionego proszku, odgrywającego rolę lutowia, w warunkach mocnego dociśnięcia nagrzanej płytki do gniazda. Ponieważ proces ten ma wspólne cechy lutowania i zgrzewania, dlatego nazywany jest lutozgrzewaniem. Ze względu na potrzebę wywierania silnego docisku płytki do gniazda lutowanie płytek ze stali szybkotnącej jest stosowane tylko przy wyrobie narzędzi jednoostrzowych o prostych kształtach, a przede wszystkim dużych noży tokarskich.
Lutowanie płytek ze stali szybkotnącej jest połączone najczęściej z zabiegiem hartowania płytki. W tym celu proszek do lutowania dobiera się tak, aby jego temperatura topnienia była tylko nieco niższa od temperatury hartowania stali szybkotnącej. Najczęściej jest stosowany proszek do lutowania, który składa się z drobnych opiłek ze stali szybkotnącej (50%), ferrokrzemu (15%) i topnika (35%). Topnikiem jest boraks (3 części wagowe) oraz węglan sodu (1 część wagowa), stopione w temperaturze 800°C i po ostygnięciu rozdrobnione na proszek.
zero komentarzy