Szlifowanie z posuwem poprzecznym jest stosowane przy obróbce powierzchni nie dłuższych niż 200 mm. Wymaga ono sztywnych szlifierek o dużej mocy. Stosuje się je przy szlifowaniu czopów i szyjek wałów korbowych oraz krótkich powierzchni kształtowych.
Pojęcie obrabialności metali jest pojęciem szerokim, rozumianym w sensie pełnej charakterystyki danego metalu z punktu widzenia możności wykonania z niego przedmiotu różnymi metodami, np. odlewaniem, obróbką plastyczną, spawaniem, skrawaniem itp. Pojęcie skrawalności jest znacznie węższe i dotyczy tylko obróbki skrawaniem. Pod mianem skrawalności rozumie się pełną charakterystykę danego metalu określającą jego podatność na obróbkę skrawaniem. Skrawalność jest więc cechą bierną danego metalu. Przeciwnym pojęciem jest skrawalność jako cecha czynna, określająca – w odniesieniu do narzędzia – zdolność do skrawania innego metalu.
Skrzynkami prędkości są nazywane zespoły robocze obrabiarek składające się z przełączalnych przekładni i służące do otrzymywania ciągu prędkości obrotowych wyjściowego wałka skrzynki (skrzynki prędkości występują w przekazywaniu ruchu głównego, natomiast analogiczne skrzynki występujące w przekazywaniu ruchu posuwowego są nazywane skrzynkami posuwu).
Na rys. 12-5 jest przedstawione wiertło jednoostrzowe. Składa się ono z dwóch części: 1 – roboczej, nazywanej końcówką, o niewielkiej zbież- ności w kierunku chwytu, 2 – przedłużacza zakończonego chwytem. Część roboczą wierteł jednoostrzowych dawniej wykonywano ze stali szybkotnącej zgrzewanej stykowo z krótkim odcinkiem stali narzędziowej NE (ta wstawka ze stali narzędziowej węglowej była konieczna, ponieważ stali szybkotnącej nie można było bezpośrednio przyspawać do przedłużacza wykonywanego ze stali węglowej 45T, przeznaczonej do ulepszania cieplnego). Obecnie wiertła jednoostrzowe o małych średnicach (do ok. 15 mm) są wykonywane najczęściej z jednolitą końcówką z węglików spiekanych, przylutowaną do przedłużacza. Wiertła jednoostrzowe o większych średnicach są również wykonywane z płytką skrawającą wlutowaną do korpusu części roboczej wiertła.
Podstawą badania procesu skrawania jest obserwacja najpoważniejszych zmian zachodzących w materiale skrawanym, którymi są jego odkształcenia. Obserwacja taka może być dokonana różnymi metodami.
Po zapewnieniu płytkom ceramicznym odpowiednio wystarczającej odporności na pękanie (co wiąże się nierozerwalnie z uchronieniem krawędzi skrawającej ostrza przed jej wykruszaniem się podczas skrawania) równie istotna okazała się potrzeba zmniejszenia wrażliwości tych płytek na gwałtowne zmiany temperatury. Udary cieplne mogą być bowiem również przyczyną pękania tych płytek. Zmniejszenia wrażliwości tlenków spiekanych na gwałtowne zmiany temperatury, czyli zwiększenia ich wytrzymałości na udary cieplne, dokonuje się przez zmieszanie sproszkowanego tlenku aluminium z proszkiem węglika tytanu TiC w ilości od kilkunastu do kilkudziesięciu procent. Dodatek węglika tytanu zabarwia płytki ceramiczne na kolor czarnoszary. Rozróżnia się więc dwie grupy gatunków płytek ceramicznych:
Zalety stopniowania prędkości obrotowych według ciągów geometrycznych spowodowały, że ciągi te są powszechnie stosowane w budowie obrabiarek nie tylko do wyznaczania prędkości obrotowych wrzecion, lecz również prędkości ruchów prostoliniowych (liczby skoków) oraz posuwów. Ciągi te zostały znormalizowane. Podstawą ich normalizacji są ciagri Renarda (tabl. 18-1), których iloraz jest określony wzorem
Materiai przewidziany do usunięcia w operacji przeciągania jest skrawany przez szeregowo rozmieszczone ostrza przeciągacza o stopniowo wzrastającym wymiarze wysokości lub szerokości (rys. 5-2). Podczas pracy narzędzia przedmiot obrabiany jest najczęściej nieruchomy, a przeciągacz wykonuje ruch główny. Ruchu posuwowego -nie ma. Każde ostrze prze- oiągaeza usuiwa warstewkę materiału o grubości a. Odmianą przeciągania je$t przepychanie. Różnica między przeciąganiem i przepychaniem polega na tym, że podczas przeciągania narzędzie jest ciągnione, a podczas przepychania – pchane. Przy usuwaniu większych naddatków, rzędu kilku milimetrów, przeciąganie i przepychanie odbywa się kompletem narzędzi, z których każde usuwa część naddatku na obróbkę. Głównymi zaletami przeciągania są:
Wzdłużne walcowanie gwintów odbywa się z użyciem głowic pokazanych na rys. 15-20. W przestrzeni między tarczami 1 i 2, ograniczonej tulejkami dystansowymi 3, znajdują się trzy rolki 4 do wygniatania gwintu Rolki 4, z pierścieniowo rozmieszczonym zarysem gwintu (co odróżniai je od rolek do promieniowego walcowania), są luźno osadzone na trzpieniach 5, ułożyskowanych w obu tarczach 1 i 2. Środkowa część każdego trzpienia w miejscu osadzenia rolki jest wykonana mimośrodowo w stosunku do czopów. Przez obrót trzpieni uzyskuje się rozsuwanie rolek po skończonym procesie wygniatania gwintu. Do obracania trzpieni, służą koła zębate, znajdujące się wewnątrz korpusu głowicy 6 i osadzone na czopach tych trzpieni, wystających poza tarczę 2. Wszystkie te trzy koła zębate są zazębione z jednym centralnym kołem zębatym, zamocowanym nieruchomo na przedłużonej do środka głowicy jej części chwytowej.
Praca rozwiertaka w dużym stopniu przypomina wiercenie wtórne, z tą tylko różnicą, że na rozwiercanie pozostawiane są stosunkowo bardzo małe naddatki. Średnia wartość naddatku (mierzonego na średnicy) na rozwiercanie zgrubne wynosi 0,5–2,0 mm, a na rozwiercanie wykańczające – 0,1 -=-0,5 mm.
Wytaczadła stosowane w wiertarko-frezarkach i innych obrabiarkach dzielą się na swobodne i podparte (rys. 11-26). Wytaczadła swobodne (rys. a, b i e) odznaczają się dużą sztywnością i są stosowane do obróbki otworów z łatwym dostępem od strony wrzeciona obrabiarki. Sposób zamocowania takich wytaczadeł zależy od konstrukcji końcówki wrzeciona, w którynrsą one mocowane.
Znajomość geometrii ostrza w układzie technologicznym potrzebna jest przy rozpatrywaniu konstrukcji narzędzi składanych, jak np. noży oprawkowych (stosowanych często przy pracach na rewolwerówkach i automatach tokarskich), wytaczadeł, głowic frezowych itp.
zero komentarzy